septiembre 24, 2008


Podería romper os puños contra as pedras da Quintana. Esa que é tan túa coma miña coma dos dous. Alí aprendimos a montar soños e sorpresas de ovos Kinder. A compartir silencios. O teu zume, o meu café.


Desde aquela primeira mirada, aquel saúdo. A miña torpe prisa, remuíño de papeis, sorriso inseguro. O teu doce acougo, fume de soños, mirada transparente.

Atopáchesme e, daquela, puiden atoparme.
Criches en min e, daquela, puiden crer.


Desde o ginseng, as tormentas, o teatro... pasaron moitas páxinas daquel libro escrito a medias. Perdoa se son egoísta, se grito coa mirada que non marches. Que non acabaches comigo, sigo sendo un caos de latexos desordenados e dúbidas. Que preciso a túa retranca para aguantar as embestidas da vida.

Podería romper os puños contra as pedras da Quintana... Buscar a fórmula máxica que te amarre a estas rúas. Estas rúas que son tan túas coma miñas coma dos dous.

Pero dinme as pedras que non hai distancias que non se salven, que nos quedan aínda moitos zumes, moitos cafés. Que lograrei arranxarme dalgún modo... (aínda que non cho poida garantir).

E... sábelo, sempre estiven e estarei aquí.


Boa sorte e un bico. Só un.

1 comentario:

Tami dijo...

Y va a ser duro. Mucho. Va a ser duro bajar corriendo las escaleras de la Quintana sin que el olor del tabaco se te pegue en la memoria. En el recuerdo que se golpea contra las ganas de que vuelva.
Un pilar, un AMIGO, un bastón, un hermano.

Ya lo dice Chaouen: "De Buenos Aires a Madrid, sólo hay un charco...." Y la playa no está tan lejos de la Cibeles. 7 horas sonriendo en un tren con destino Su Abrazo. O 1 hora en avión y los bolsillos vaciós de dinero, pero llenos de ganas:)

Va a ser duro. Mucho. Pero para eso nos tenemos la una a la otra. Para fumarnos en pipa los momentos y llorar ausencias.
Para brindar con crema de Orujo en bares de madera con su imagen tatuada.

Para eso nos tenemos. Y le tenemos a él. Que va a ser feliz. Y eso es lo que siempre quisimos, verdad?

Te quiero mi niña